Huzur; en sevdiğim.
Her sabah ayni sıcacık yataktan çıkıyor benimle. Ve kahvaltıda da hiç bırakmıyor beni. İşe giderken yola koyuluyor benimle. Sonra? Günün yoğunluğunu yaşadığım o ilk an, uzaklaşıveriyordu benden sanki. Büyüsü kaçıyordu sabahın birden.
Zamanla öğrendim ki beni bırakan o değilmiş, benmişim usulca yollayan. Ben istersem hep benimle, hep benim içimdeymiş.
Huzur ya benmişim, ya değilmişim.
Leave a Reply