Şimdi yine yeni bir hafta. Gönül istiyor ki herkes hep esit söz sahibi olsun, temsilcileri olsun. Farkli dusunceler olsun. Dusunceler dusunceleri iyilestirsin. Ama istemeyen de var demek ki. Birisi benim yerime hem dusunsun hem karar versin diyen de var demek ki. Bu gercegi gormezden gelmemek gerekiyor. Bu ulkenin gercegini. Okumayi sevmeyeni var, kiyaslamayi sevmeyeni de, kuldur bu da bir gün şaşar diye düşünmek istemeyenler de var demek ki. Ben yine de bu ulkenin hangi partisine oy verirse versin secme hakkini karar verme hakkini kendisinde kalmasini isteyen bir cogunlugunun oldugunu biliyorum artik. Benim icin yine de umut. İnadina umut sebebi. Umutsuzlugun karanliginda kaybolmak istemiyorum. Gonul istedi ki hile hurda olmasın. Oldu. Hep olacak da. Hayatın neresinde yok ki. Simdi siyaseti sevmiyorsan yine yapabilecegin hakkini aramak. Baska care yok. Buradan bagirislar kufurler hicbir yere hicbir sonuca varmayacak. Daha once varmadı da. Sonra mı? Sonra kendi adima yapabilecegim tek sey kendim icin çalısmak. Okumak. Ôgrenmek ne varsa. Daha guclu olmak. Ayaklari yere daha saglam basmak. Zamandan, sehirden, mekandan bagimsiz guclu olmak. Herkes icin boyle olmalı bana kalirsa. İster evladina, ister yigenine veya kime dokunabilirsen onu besle. Karar verebilen insan yetistir bu dunyaya. Ofkeyle, kinle degil. Umutla. Sevgiyle. Cocuklar cok kusuk yasta dahil oldular bu kaosa. Daha da icinde bogmadan, bogulmadan ilerleyelim dilerim. Haydi ben isimin basına🙋🏼
Yok öyle umutları yitirip karanlıkta savrulmak. Unutma; aynı gökyüzü altında, bir direniştir yaşamak.” Nâzım Hikmet
Leave a Reply