Uçsuz bucaksız tepelerde el ele yürüyordu kadın ve adam. Çokça tepeleri aşmışlardı. Bazen kimselerin görmediği güzellikte doğanın güzelliklerini buluyor, bazen zor engellerle karşılaşıyorlardı. Her defasında güzelliğin tadını çıkartıyor, zorluklarda birbirlerine yardımcı oluyorlardı.

Sisle kaplıydı her yer, göz gözü zor görüyordu. Saatlerdir yürümüş, yorulmuşlardı. Kadının aklına düştü birşeyi ansızın ve yüzü kaygıyla doldu. Yorgunluğuna rağmen bir anda döndü adama ve hiç beklemediği bir soru sordu ona; “‘Neden insanlar bu zorlu yollarda birbirlerinin ellerini bırakırlar?'” Bilemedi adam, cevaplayamadı kadının sorusunu. Korku belirdi içinde birdenbire ve bırakmaması için çok sıktı kadının elini. Durdu ve hatırladı. Çok sıktığında acıyacaktı kadının elleri.  Usulca bıraktı sıktığı parmakları ve her zamanki gibi sağlam ama naifçe tuttu bu defa.

Sonra soruyu unutmak istercesine gökyüzüne baktı adam ve yağmurda zorla “ben buradayım” dercesine parlayan yıldızı gösterdi. Önce yıldıza baktılar ve sonra birbirlerinin gözlerine. Devam ettiler yollarına.

Kadın ve erkeğin yolculukları birçok kişiyle benzer görünse de, birlikte yürüyen herkesin hikayesi farklıydı. Kimi erken yorulurdu, kimi başka yolları denemek isterdi, kimisi de sıkılır ve başkasının ellerini tutup yürümeyi isterdi. Olurdu böyle şeyler yolculuklarda, bazen kadın gözyaşı dökerdi, bazen de adam.

Keşke bilselerde yola devam eden o kadın ve adamın hikayesini. Birbirlerinin ellerini tuttuklarında ilk defa, hiç bilmeden söz vermişlerdi. Sessizce, gönülden, içlerinden.

“Ellerini hiç acıtmadan tutacağıma,  her daim güçlü olacağıma,  seni yolun en güzel kadını yapacağıma, yorulursan seni taşıyacağıma ve yol boyu mutluluğun için elimden geleni yapacağıma söz veriyorum.” dedi adam.

Kadın bilmeden adamın verdiği sözü; “Ellerini yol boyu sıcacık tutup her yeri yuvamız gibi hissetireceğime, seni üzecek şeyleri konuşmayacağıma, cümlelerimi seni mutlu etmek için seçeceğime, yorulursan taşımak zor biliyorum ama koluna girip sana destek olacağıma, her daim başta kendim ve senin için yüzümün ve kalbimin güzelliğini koruyacağıma söz veriyorum.” dedi içinden.

Ve yolları güzelleşti ansızın.

Ben bu yazım ile bulmamış olanlar için birbirlerinin kalp seslerini duyan yol arkadaşı bulabilmeyi ve zaten bulmuş olanlar için de yol boyu sözlerini tutabilmeyi ve mutlu kalabilmeyi dilerim.

Sevgiyle